Sinds mijn prille jeugd is het de klassieke muziek die mij getroost heeft, die mij gemaakt heeft tot een Meliorist. geen zwartgallige pessimist, geen naïef optimist maar iemand die gelooft in de hoop dat mensen en dingen verbeterbaar zijn. Uiteraard hebben de 3 grote B’s - Bach, Beethoven en Brahms - en al hun soortgenoten mij gestuwd; gesteund en opgetild. maar er zijn ook parels van metafysische ontroering die veel minder aan bod komen en schrijnend zijn en toch hoopgevend. Voor mij is dat het adagio van het strijkerskwintet van Franz Schubert in C D 965, dat je veel meer dan alleen maar kippenvel bezorgt. Mijn tweede parel is de eerste beweging uit het celloconcerto van Edward Elgar gespeeld door de goddelijke Jacqueline du Pré.

dit is mijn aller individueelste expressie van mijn aller individueelste emotie. Ik wil mijn voorkeuren aan niemand opdringen.